Capitulo 1

Liliana
Czekałam na kolację, kiedy podszedł od mnie mój rodziciel
- Liluś za tydzień jedziesz do szkoły  z internatem - powiedział szybko i już miał odchodzić, ale krzyknęłam :
- Nigdzie nie pojadę !!!
- Jak to  nie - odwrócił się w moją stronę ,widać ,że jest bardzo zdenerwowany
- Normalnie, nie chcę znów wyjeżdżać ! - powiedziałam oschle
- Nie dyskutuj ze mną młoda damo - po jego głosie słyszałam, że jeszcze bardziej się wkurzył i tak mam to gdzieś. Nigdzie nie jadę
- Nie nigdzie na jadę, załamałam już tu swoich przyjaciół ....
- Masz się mnie słuchać, rozumiesz ?! - przerwał mi i krzyknął bardzo głośno, a do moich oczu zaczęły napływać łzy z trudem je powstrzymywałam
- Nie nawiedzę cię - odpowiedziałam mu tak samo jak on mi i uciekłam na górę, łzy lały mi się po twarzy strumieniami.
 Weszłam do pokoju i trzasnęłam drzwiami położyłam się na łóżku i mówiłam do siebie :
- Po raz kolejny pokłóciłam się z ojcem, tym razem poszło o głupią szkołę. Chciał mnie posłać do internatu, a ja powiedziałam, ze nigdzie się nie wybieram, bo to tu mam przyjaciół.  Co w tym złego ? Nic, ale mój ojciec musi robić z igły widły.-  Złość rozpiera mnie całą, rozumiałam zakaz spotykania się z chłopakami i przeprowadzki, ale kiedy nareszcie jesteśmy gdzieś i nie mamy się wyprowadzić, to musi mnie posyłać do internatu .
Tego wszystkiego było już za wiele, tym razem nie wytrzymałam napięcia, więc postanowiłam pomóc uciec uczuciom.
Zamknęłam drzwi od swojego pokoju, a następnie poszłam do swojej łazienki.
 Sięgnęłam do szafki pod zlewem i wyciągnęłam z niej paczkę żyletek. Wzięłam jedną z nich i przejechałam nią raz po nadgarstku ,potem drugi, trzecie. Czułam jak ból fizyczny maskuje ból psychiczny. Bezwładnie opadłam na zimne kafelki, a z mojej ręki ciekła krew,
 Zamknęłam oczy i czuła,m chłód bijący od podłogi, który przeszywał moje ciało.
 Uśmiechnęłam się, pomimo że ból był silny.
 Chwilę jeszcze poleżałam na kafelkach, dopóki nie zauważyłam jak dużo krwi jest na podłodze i moim ubraniu. Szlag trudno to będzie zmyć, bluzka i spodnie do wyrzucenia i tak nikt tego nie zauważy, kupię sobie identyczne.
 Pomimo iż byłam wściekła na ojca, zabandażowałam ranę, starałam krew z podłogi i przebrałam się w białą bluzkę z nadrukiem  który przedstawiał myszkę mini. Do tego założyłam zwyczajne jeansy, zmyłam resztki makijaż, ponieważ nie chciałam wywołać kolejnej kłótni. Pewnie poszłoby o to, że znów się cięłam, a miałam tego zaprzestać.
- Kolacja ! Lila zejdziesz na dół- usłyszałam głos Olgi, to jednana osoba, która w tym domu się o mnie troszczy.
- Już idę ! - powiedziałam i zeszłam na dół. Unosiły się tam cudowne zapachy, po których wywnioskowałam, że dzisiaj są naleśniki.
 Zajęłam miejsce przy stole i zaczęłam spożywać posiłek. Atmosfera była bardzo napięta, patrzyłam na swojego tatę  wściekłym wzrokiem, a on udawał że tego nie widzi, że mnie nie ma, czyli jak zawsze.

 Oto pierwszy może nie najlepszy rozdział, ale jakoś jestem z niego dumna nawet na moim pierwszym blogu takiego bym nie (tam wszystkie są beznadziejne), ale to dzięki wenie.
 Nexta postaram się napisać na jutro, ale nic nie obiecuje.

 Information:
 - Blog może być czasami nie dostępny z powodu "remontu", czyli tworzenia jego wyglądu.